இலக்கியம்/சினிமா

  அன்பிற்குரிய சகோதரா! முன்னரைப் போல குண்டுகள் வெடித்த ஓசையை மீறி மனிதர்களின் அழுகைக் குரல்களை மீறி உனது எகத்தாளமிடும் சிரிப்பை இப்போதெல்லாம் கேட்க முடிவதில்லை! அன்றைய நாட்களில் அதிகம் பேசுவது நானாய் இருந்தேன். இப்போதெல்லாம் நீ! பலாலி...

புதியமாதவியின் கவிதைச் சொற்களில் எளிமையும், அலங்காரம் துறந்த அனுபங்களும் வார்ப்படங்களாகி வருகின்றன. அவர் பகிர வரும் விடயங்கள் உடல், காலம், இடம், ஒரு சமூகம் சார்ந்து வெளிபடுபனவாகவும் அவருடைய கனவுகள் பரந்து விரிந்த ஒரு தளத்திலிருந்தும் பயணித்து வருகிறது

காற்றுவெளியில் கைவீசி நடப்பதென்பது தனி உற்சாகம். நதியோரம் பாதம் பட்டு நனையும் நேரம் சிலிர்த்துப் போகின்றோம்...

விடுதலைக்கனவில் வேர்படர்த்தி விறைத்து நிற்க வேண்டி முளைத்த விழுதுகள் சில மண்ணைத் தொடுமுன்னே பிடுங்கி எறியப்பட்டன.

எம் அகத்திற்கும் முரண்பட்ட புறச்சூழலுக்கும் இடையிலான போராட்டதின் போது வெடித்துப் பாயும் சொற் சிதறல்களுக்கு வலிமை அதிகம்.

”நாங்கள் உயிர் வாழ்வதற்கு உரிமையுண்டா?” இது உலகெங்கும் போரால் பாதிக்கப்படும் மக்களின் குரலாக வெளிப்படுகின்றது. அண்மையில் வன்னி மக்களின் அவலக் குரலாக எதிரொலிக்கின்றது.

இது வெள்ளை மேலாதிக்க மனோபாவத்தை தான் வெளிப்படுத்துகின்றது. பூர்விக இந்தியரை பெருமளவில் கொன்று குவித்து அவர்களது கலாச்சாரத்தை அழித்த பெருமை இந்த வெள்ளையரைத்தான் சாரும்.

ஒஸ்கார் பட்டியலில் இடம் பெறாமைக்கு காரணம் படத்தின் தலைப்பு. மேற்கத்தியம் தமது வாழ்வு முறை என எதிர்பார்க்கும் அமைதியும், நேர் கோட்டு வாழ்வு முறைக்கும் எதிரான திரைப்படங்கள் நிராகரிக்கப்படுகின்றன.