பிரதான பதிவுகள் | Principle posts

அறுபது நீண்ட ஆண்டுகள், இலங்கைத் தமிழ் பேசும் சிறுபான்மையினர், இடைவெளியின்றிச் சூறையாடப்பட்டிருக்கின்றனர்; வேறுபாடின்றி தெருவோரத்தில் கொன்று போடப்பட்டிருக்கின்றனர்; அவர்கள் காணி நிலம், வீட்டு முற்றம்,

பல (முன்னாள்) முற்போக்குவாதிகள், தங்களுடைய பழைய, மாக்ஸிய நிலைப்பாட்டிலிருந்து தப்பியோடுவதற்கான பாதைகளைத் தேடினார்கள். எவ்வெப் போக்குகள் அவ்வப்போது வலியனவாய்த் தோன்றினவோ, அவற்றிடையே புகலிடம் தேடினோர் பலர்.

பிரச்சினையின் மூல காரணத்தை சரியாக அணுகாமல் இந்திய அரசு ராணுவ தாக்குதல் மூலம் அதனை எதிர்கொள்ள முயல்கின்றது, அதாவது ''ஏழையைக் கொல்வோம். ஏழ்மையை அல்ல என்பதுதான் இந்திய அரசாங்கம் மறைமுகமாக முன்வைக்கும் கோஷமாகத் தெரிகிறது .

எவ்வளவுக்கு சமாதான இன ஐக்கியம் என்று விளம்பரம் செய்யப் பட்டாலும், வடக்குக்-கிழக்கில் பேரினவாத உள்நோக்கங்களோடுதான் யாவும் முன்னெடுக்கப்படுகின்றன. எவ்வளவுக்கு மறைத்தாலும் அதன் உள்ளடக்கம் தவிர்க்க இயலாது வெளிவரவே செய்கிறது.

பூர்வீக ஆதரவுகள் ஏது மற்ற அவளை கட்டிக் கொண்டவன் அவளை அறுத்து விட்டு விட்டு இன்னொரு பெண்ணோடு ஓடிப் போனானாம்.அவள் இரண்டு பிள்ளைகளோடு 600 ரூபாய்க்கு ஒரு வாடகை வீட்டில் குடியிருந்தார்.

இலங்கை தேசிய கலை இலக்கியப் பேரவைக்குத் தன் பாரிய பங்களிப்புகளை வழங்கி - அதன் வெற்றிகரமான நகர்வுக்கு உதவுகரமாக இருந்த பன்முக இலக்கிய ஆளுமையாளர், கவிஞர், கதைஞர் மாவை

வரலாறுகாணாத சாட்சியின்றிய கொலைகளுக்கு மத்தியில், மனித் இரத்தவாடைக்கு மத்தியில், மேல்-மத்திய தர வர்க்கம் மட்டுமே அனுபவிக்கும் தகமைகொண்ட சமூக அமைப்பொன்றை உருவாக்கிக கொள்ளும்.

தேவையான அளவிற்கு செயலாற்றி மக்களின் உயிரிழப்பை தடுக்க முடியாததற்கு குற்றவுணர்ச்சியுடன் இருப்பதாக வெளிப்படையாகவே சுயவிமர்சனம் செய்து கொண்டார்.