பகவத்கீதையானது வருணஅமைப்பு முறையினை எவ்வாறு பேணிவருகிறது என்பதனையும் , அது வன்முறையினை தனது நலன்களிற்காக எவ்வாறு தூண்டிவருகிறது என்று முதற்பகுதியில் பார்த்தோம். இப்பேர்ப்பட்ட தாற்பரியங்களைக் கொண்ட கீதையானது மகாபாரதத்துடன் என்றுமே இணைந்து வந்துள்ளதா? அல்லது பிற்பட்ட காலத்தில் உள்நுளைக்கப்பட்டதா? என ஆராய்வதே இப்பகுதியின் நோக்கமாகும்.
அதாவது ஒரு கட்டத்தில் மற்றொரு அரசனிற்கு பயந்து மதுராவிலிரந்து துவாராகாவிற்கு இடம்பெயர்ந்து செல்பவனாகவும் , எட்டுப் பெண்களை 
மேலும் கீதையில் கிருஸ்ணரிற்கே முக்கியத்துவளிக்கப்பட்டு முழுமுதற்கடவுளாகச்சித்தரிக்கப்படும்போது
பாரதத்தின் ஏனைய பகுதிகளில் அம்முக்கியத்துவம் சிவனிற்கே (மகாதேவர்)அளிக்கப்படுகிறது. இதனை சைவ- வைஸ்ணவ முரண்பாடாகவும் பார்க்கலாம்.மேற்குறித்தவை கீதையின் பாரதத்துடன் ஒத்திசையாத்தன்மையினை தெளிவாகக்காட்டுகிறது.
மகாபாரதமானது ஆரம்பகாலத்தில் வாய்வழி மூலமாகவே கடத்தப்பட்டுவந்து பிற்காலத்தில் எழுத்துருப்பெற்றது. இவ்வாய் மொழிமூலமான கடத்தல்களில் முக்கியமானவையான நாட்டுப்புற பாடல்கள், கூத்து வடிவம் என்பவற்றில் கீதைக்கு எந்த முக்கியத்துவமில்லை. இன்னும் சொல்லப்போனால் அதிகம் எழத்துவடிவில் அறியப்படாத அரவானிற்கு கொடுக்கப்பட்ட முக்கியத்துவமே கீதைக்கு மரபுவழி கூத்துக்களில்கொடுக்கப்படவில்லை(பாண்டவர்களாலும், கிருஸ்ணராலும் பலிக்கடாவாக்கப்பட்டவனே அரவான்)
இப்படியான கூத்துவடிவமும் கீதையின் இடைச்செருகலினை எடுத்துக்காட்டுகிறது.
முடிவாகக்கூறுமிடத்து வருணஅமைப்பினைப் பேணுவதற்கான பார்ப்பானியத்தால் கடவுளின் பெயரில் புனையப்பட்டதே பகவத்கீதை. இவ்வாறான பொய்யில் பிறந்து பொய்யிலே வாழ்ந்துவரும் பகவத்கீதையே இன்றும் இந்திய நீதிமன்றங்களில் “நான் சொல்வதெல்லாம் உண்மை” என்று உறுதிமொழியெடுக்கப் பயன்படுத்தப்படுவது இந்த நீதிவழங்கல்முறையிலுள்ள விமர்சனங்களை மேலும் கூர்மைப்படுத்துகிறது.
பகவத்கீதைஇந்துக்களின் ஒரு புனிதநூலா? அல்லது பார்ப்பனிய புனைவா? : வி.இ.குகநாதன்