80 களில் தமிழ் தேசிய இயக்கங்களுக்ளுக்கு இரணுவப் பயிற்சியும் நிதி உதவியும் வழங்கிய இந்தியா, மூன்று பிரதான நோக்கங்களைக் கொண்டிருந்தது.
1. இலங்கையின் உள் நாட்டு அரசியலைக் கொந்தளிப்பு நிலையில் பேணுவதனூடாக தனது தலையீடுகளை மேற்கொள்வது.
2. இலங்கையில் உருவாகவல்ல புரட்சிகர அமைப்புக்களை சீர்குலைப்பது.
3. தமிழ் நாட்டிலுள்ள முற்போக்குப் போராட்ட அமைப்புக்களுடனான அவர்களின் ஒருங்கிணைவைத் தடுப்பது.
இந்த நோக்கங்களை 90 களின் ஆரம்பம் வரை வெற்றிகரமாக நிறைவேற்றிய இந்திய அரசு, அதன் பின்னரான உலக அரசியல் மாற்றங்களில் இசைவாக்கத்தினூடாக புதிய மாற்றங்களையும் அணுகுமுறைகளையும் அறிமுகப்படுத்திற்று.
90 களின் பின்னர் இந்த அரசியல் சிந்தனை போக்கில் மாற்றத்தை உருவாக்க இந்திய அரசு வேறுபட்ட திட்டங்களை முன்வைத்தது. இந்திய அரசும், பல்கலைக் கழகங்களும் அறிமுகப்படுத்திய புலமைப்பரிசில் திட்டங்களூடாக இந்தியாவில் குறிப்பாக டெல்லி போன்ற நகரங்களில் தங்கிக் கல்விகற்ற ஒரு புதிய நிர்வாக துறை சார் மத்தியதர வர்க்கம், இன்று இலங்கையில் பெரும்பாலான அரசியல் சமூக மற்றும் பொருளாதார நிறுவனங்களை ஆக்கிரமித்துள்ளது.
இலங்கையை நோக்கமாக முன்வைத்தே பல புலமைப் பரிசில் திட்டங்கள் இந்திய அரசால் நடைமுறைப் படுத்தப்பட்டன. நூற்றம்பது வரையான வேறுபட்ட புலமைப் பரிசில் திட்டங்கள் இந்திய அரசாலும், இந்தியப் பல்கலைக் கழகங்களாலும் நடைமுறைப் படுத்தப்படுகின்றன.
இவர்கள் இந்திய ஆட்சிமுறைக்குப் பழக்கப்பட்டவர்கள். இந்திய உணவு, உடை, குடும்ப உறவுகள் போன்ற இன்னோரன்ன கலாச்சார அமைப்பு முறைகளை அங்கு வாழ்ந்து அறிந்து கொண்டவர்கள். இவர்கள் சமூகத்தில் கருத்துருவாக்கத்தைப் பிரதிநிதித்துவப்படுத்துகின்ற மத்தியதர வர்க்கம். இவர்கள் சிங்கள சமூகத்த்தில் இந்தியா தொடர்பான சிந்தனைப் போக்கில் உருவாக்கிய மாற்றம் குறிப்பிடத்தக்கது. இவர்கள்களுக்கு காந்தி, பொலிவூட், சுடிதார், சிக்கின் ரிக்கா, சப்பாத்தி என்ற எல்லாமே உள்வீட்டுச் சமாச்சாரங்கள்.
இந்திய பொலிவூட் திரைப்படங்கள், கிருதிக் ரோஷான், சாருக்கான், ஹிந்தித் தொலைக்காட்சித் தொடர்கள் எல்லாவற்றினதும் பொழுதுபோக்கு முகங்களின் மறுபக்கம் இந்தியக் கலாச்சாரத் திணிப்பும் இந்திய எதிர்ப்புக்கு எதிரான திட்டமிட்ட வேலைமுறைகளும் தான்.
2000 ஆம் ஆண்
90கள் வரை இந்திய எதிர்ப்பை முன்வைக்காமல் இலங்கை அரசியலில் ஆதிக்கம் செலுத்துவது சாத்தியமற்றதாக இருந்த நிலை தலைகீழாக மாற்றப்பட்டு இன்று இந்திய எதிர்ப்பு அரசியலை முன்வைத்தல் என்பது அரசியல் தற்கொலையாகக் கருதப்படும் நிலை உருவாகிவிட்டது. தொடர்ச்சியான இந்திய அதிகார அமைப்பின் திட்டமிட்ட நிகழ்ச்சிநிரலின் அடிப்படையில் நிகழ்ந்த இந்த மாற்றத்தின் ஒரு புள்ளியில், இந்திய அரசிற்கு தமிழ் பேசும் மக்களின் போராட்டத்தைப் பாவித்துக்கொள்ள வேண்டிய தேவை அற்றுப் போனது.
இதனோடு கூடவே, உலகப் பொருளாதார நகர்வுகளின் ஊடாக உருவான சந்தைக்கான தேவை, இலங்கையைத் தனது சந்தைக்கேற்ற தளமாக இந்தியா உபயோகப்படுத்தும் நிலை உருவாகியிருந்தது.
இந்த நிலை
மகிந்த அரசின் குடும்ப ஆட்சி, ஊழல், இனப்படுகொலை,போர்க்குற்றச் சாட்டுக்கள் அனைத்துமே இந்தியாவின் பொம்மை அரசை இலங்கையில் உருவாவாக்கும் திட்டத்தை இலகு படுத்தியுள்ளது. மேற்கின் போர்க்குற்றவாளி, இந்தியாவின் அடிமையாக உருவான முரண் நிலையை இந்தியா பேண விரும்புகிறது. மகிந்த அரசின் மீதான தமது நலன்களுக்கு உட்பட்ட மேற்கின் தொடர்ச்சியான அழுத்தம் இந்திய அரசைப் பொறுத்தவரை சாதகமானதாகவே கருதப்படுகிறது.
வன்னிப் படுகொலைக் காலப்பகுதியில், தமிழ் நாட்டைக் கட்டுப்படுத்தவும், உலக அழுத்தங்களிலிருந்து மகிந்த அரசைப் பாதுகாக்கவும் இந்தியாவின் தலைமையிலேயே, இந்தியாவிற்காகவே ஏனைய உலக அரசுகள் அணிதிரண்டன. ஐ.நா வரைக்கும் தனது பலத்தைப் பிரயோகித்த இந்திய அதிகாரம், இன்று ஜனாதிபதித் தேர்தலிலும் மகிந்த அரசைக் கைவிடத் தயாரில்லை. பதினைந்து வருடங்களாக திட்டமிட்டு உருவாக்கப்பட்ட இந்தியக் காலனியான இலங்கையை இந்தியா இழக்கத் தயாரில்லை.
மறுபுறத்தில், இந்தியாவின் பெருளாதார நலன்கள் உலக முதலாளித்துவத்தின் மேலாதிக்கத்தின் வழியாக அமரிக்க நலன்களோடு நெருங்கியதாக அமைந்திருந்தாலும், பிராந்திய ஆதிக்கம், சர்வதேச உறவுகள் போன்ற வேறுபட்ட விடயங்களில் இந்த இரண்டு நாடுகளுக்கும் இடையேயன முரண்பாடுகள் இலங்கைத் தேர்தலில் வெளிப்படையாக தெரிய ஆரம்பித்துவிட்டன.
உலகமக்களின் 
இதையெல்லாம் புரிந்திகொள்ளாத தமிழ் அரச ஆதரவாளர்கள் மகிந்தவை இடதுசா